سیستان و بلوچستان در منظر جامعه ایران، محل تجمیع تمام بحرانها است. ما با این نظر مخالفیم و این منطقه زیبا را چراغ جادوی ایران می دانیم. اما در عین حال عقیده داریم که (( اگر بتوانیم سخت ترین صورت مساله ممکن برای ایجاد یک روستای پایدار و عزتند را در این منطقه به نتیجه برسانیم، هیچ بهانه ای برای عدم اجرای این پروژه در دیگر مناطق ایران –که از منظر عمومی، دارای شرایط بهتری هستند- وجود نخواهد داشت)).

سادگی و در عین حال کلیدی بودن نقش زندگی روستای در طی کردن مسیر کمال انسانی و حتی پیشرفت کشور، مارا مجذوب خود کرده است. روستا، بعد از خانواده، کوچکترین واحد اجتماعی در یک کشور است. خانواده، کوچکتر از روستا و شهرها بزرگتر از آن هستند. اگر به پیشرفت خانواده روستایی و خانواده شهری اهمیت می دهیم، باید این واحد اجتماعی را احیا کنیم. روستا بستری امن و آرام و زیبا برای تولید و ایجاد زندگی برای خانواده روستایی و از سوی دیگر، بستری برای تولیدات اساسی و مواد اولیه جهت پیشرفت شهرها و به طبع آن زندگی خانواده شهری است.

هر منطقه ای در هر جای دنیا برای زندگی مناسب است. اما مهم نسبتی است که ما بین خود و آن منطقه، ایجاد می کنیم. انتظارات ما از آن منطقه، نسبت و مناسبت ما را با آن تعیین می کند و شرایط را برای زندگی فراهم می آورد و یا از بین می برد. همه می دانیم که جوامع محلی زیادی از قطب شمال تا خط استوا و در دل بیابانها، در حال زندگی هستند و شرایط مناسب و متناسب با آنرا، در سبک زندگی بکار می گیرند.